من رقیه داغدار علقمه

نکته ای دارم بگویم باهمه

هیچ آزاری برای من نبود

گر نمی بودم شبیه فاطمه

صدیوسف مصر،بخدامست رقیه است

جبرئیل امین نوکردربست رقیه است

در لشکر ارباب پس از حضرت عباس

فرماندهی کل قوا دست رقیه است

تاریخ برگزاری:1393/04/09 تا 1393/05/06

مکان برگزاری:خ ابوحامد،کوچه جواد ارجمند،منزل مرحوم حاج اقا غنی زاده

تاریخ برگزاری:1393/04/02

مکان برگزاری:خ شهاب،خ گوهری،انتهای خ نگارستانی،منزل برادرفروغی

تاریخ برگزاری:1393/03/26

مکان برگزاری:انتهای خ مهدیه،روبروی 20متری دانشجو،منزل برادرجلالی

عمه، بابایم کجاست؟

اسارت دشوار و یتیمی دردی عمیق است. یک سه ساله، چگونه می تواند تمام رنجِ تشنگی و زخم تازیانه اسارت و از آن بدتر، درد یتیمی را به جان بخرد، آن هم قلب کوچکِ سه ساله ای که تپیدن را از ضربانِ قلب پدر آموخته و شبی را بی نوازش او به صبح نرسانده است. امّا... امّا او رقیه حسین است و بزرگی را هم از او به ارث برده است. رقیه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ می گیرد و لحظه ای آرام ندارد، با نگاه های کنجکاوش از هر سو ـ تمام عشقش ـ پدرش را می جوید و سکوتِ عمه، سؤال او را بی جواب می گذارد و او باز هم می پرسد: «عمه، بابایم کجاست؟...»